De route

Vanaf het begin hadden we het plan om vanuit Nederland naar China te rijden. Dat was voor ons het logische eindpunt, vanwaar we de motoren op de boot konden zetten en zelf terugvliegen.

Bij navraag blijkt dat zelf rijden in China nog niet zo eenvoudig is en erg duur. Allereerst moet je je motor tijdelijk invoeren (borg ongeveer € 3.000 naast afhandelingskosten). Daarnaast ben je verplicht om een gids (met auto!) te huren en moet je netjes achter de gids aan tuffen. Snelwegen zijn verboden en binnenwegen duren erg lang. Een ander punt dat het moeilijker maakt is dat de prijzen voor een zeecontainer om de motoren in te vervoeren, enorm gestegen zijn. Hierbij moet je denken aan een vertienvoudiging met prijzen boven de € 10.000. Extra nadeel is dat de motoren enkel in een container mogen zitten met andere goederen die tijdelijk ingevoerd zijn. Dus de gedachte om de motoren bij andere spullen van een bekend bedrijf erbij te zetten ging niet werken.

Een andere optie als eindbestemming is Vladivostok. Het laatste deel van de reis is dan echter 4.000 km snelweg door Rusland zonder uitdagende uitzichten of wegen. Dat trekt ons minder, ook al na het lezen van het boek "Van hier tot Tokio" van Paul van Hooff, waar weinig te vertellen valt over dit stuk van de route.

Daarentegen is er over de route naar Magadan wel veel te vertellen. De weg is erg slecht en heet "The Road of Bones" omdat bij de aanleg van de weg de werkers die het niet overleefden, begraven werden in de weg. Soms komen daarvan de botten nog naar boven. Dit lijkt een echte uitdaging, maar wel een flink eind over een slechte weg. Dat gaat ons teveel tijd kosten en om de motoren van daaruit terug te verschepen is ook weer lastig.

Uiteindelijk gaan we voor Ulaanbaatar als eindpunt in Mongolië. We denken daar de motoren goed te kunnen verkopen en pakken dan het vliegtuig terug naar huis.

Voor de route zelf kun je de eenvoudige manier kiezen via Rusland, maar voor ons is het avontuur van meerdere culturen leren kennen echt een meerwaarde. Dat gecombineerd met de mooie natuur in de "stan" landen, heeft ons doen besluiten om de oude zijderoute weer leven in blazen met onze motoren. Het stukje Europa doen we wat sneller, want dat kennen we al grotendeels. We rijden vanuit Horst naar Ancona en pakken daar de ferry naar Igoemenitsa in Griekenland. Vanuit Griekenland gaan we naar Turkije, gevolgd door Georgië en Armenië. Liefst zouden we dan ook Azerbeidzjaan erbij pakken, maar door de ruzie over Nagorno Karabach zijn de grenzen dicht tussen Armenië en Azerbeidzjaan.

Een van de landen die absoluut niet willen missen is Iran. We hebben hier zoveel mooie dingen over gelezen, dat ons dat enthousiast maakt om Iran te zien en de mensen beter te leren kennen. Hopelijk is tegen die tijd ook Turkmenistan weer open om daar doorheen te kunnen rijden naar Oezbekistan. Als de grenzen van Turkmenistan nog gesloten zijn voor toeristen, zullen we de ferry nemen van Iran naar Kazachstan en vervolgens Oezbekistan.

Na Oezbekistan komen de hogere bergen in Tajikistan en Kirgistan. We zijn ons nu al aan het verheugen op de bergen in die landen. Daarna rijden we een deel door Kazachstan en Rusland om aan te komen in Mongolië op onze eindbestemming Ulaanbaatar.

Zie hieronder de hele route van meer dan 18.000 km, waar we 3 maanden voor uitgetrokken hebben.

De volgende stap is om de detail route uit te zetten, daarvoor hebben we de eerste landkaarten al gekocht.