Het spookt op de Balkan
Op dinsdagochtend 5 juli zitten we buiten met het ontbijt. De zon schijnt al volop en het is aangenaam buiten, het belooft een hete dag te worden in Albanië en Noord-Macedonië. We hebben inmiddels een hotel uitgezocht op ongeveer 350 km waar een zwembad bij zit, zodat we aan het einde van de dag lekker af kunnen koelen. Vanochtend eerst even tanken en olie controleren. Beide motoren zitten net boven het minimum, dus verdelen de laatste halve liter olie over de motoren. Meteen bij het tankstation nieuwe olie gekocht, morgen maar weer eens controleren en weer bijvullen tot maximum.
Het is nog een kleine 100 km over kleine bochtige wegen naar de grens met Noord-Macedonië. De grensovergang lijkt soepel te verlopen, totdat de douanier ziet dat de motor van Martin niet verzekerd is in Noord-Macedonië. Dat betekent de motor laten staan en in het eerstvolgende dorpje de verzekering regelen. De groene kaart die Martin bij zich heeft is echter van de vorige motor (Ducati), maar tot nu toe had dat nog geen problemen opgeleverd (geen enkele douanier heeft goed opgelet). Aangezien we in Bulgarije nog roaming data hebben, zoekt Martin snel de juiste groene kaart op en laat via de telefoon zien dat hij wel verzekerd is in Noord-Macedonië. De douanier strijkt over zijn hart en laat Martin door, waarbij hij aangeeft dat hij dat eigenlijk niet mag. Aardige man dus.
De wegen in Noord-Macedonië zijn niet zo klein en bochtig als in Bulgarije, waardoor het tempo hoger ligt. Het asfalt is prima en de wegen slingeren zich door het heuvelachtige landschap. We hadden hogere bergen verwacht, maar het zijn passen tot maximum 1000 meter hoogte. Het rijdt wel lekker en zolang we blijven rijden gaat het goed met de hitte. Als lunch halen we bij een lokale supermarkt weer wat brood, worst en kaas en genieten er meteen van op een bankje langs de weg. De hitte laat zich nu goed voelen en we besluiten dat we over een kilometer of 50 even zoeken naar een café met wifi om het hotel met zwembad te gaan boeken. Na 50 km is stoppen we bij Cafe Guru, genieten van een cola zero en boeken het hotel. Naast het café is een bandenhandel gelegen en we vragen na of ze motorbanden voor ons hebben. Helaas hebben ze alleen voorbanden, terwijl we juist de achterbanden het hardste nodig hebben.
We zetten de route uit naar het hotel, wat nog een ritje is van 50 km.Onderweg nog enkele foto's gemaakt van mobiele houtzagerijen. Het zijn een soort buggy's met een zaagblad voorop die bij de mensen thuis of bij de bedrijven het hout op maat komen zagen voor de kachel. Leuk om te zien dat hierdoor de ondernemersgeest gestimuleerd wordt.
Vlak voordat we bij het hotel aankomen pakken we nog een staartje mee van een onweersbui. In deze hitte is een beetje water niet erg en het is nog maar 2 km naar het Atva Residence Hotel. Bij het hotel is het een tegenvaller dat er geen zwembad is, het blauwe water op de foto blijkt een vijver te zijn en geen zwembad. Verder is het een luxe 4-sterren hotel en ziet het er schoon en nieuw uit. We sturen nog een bericht naar een motorbandenzaak in Sarajevo of zij banden kunnen regelen voor ons voor over 2 dagen. Als snel komt het antwoord dat ze helaas niet de juiste maten hebben liggen. Martin laat bij de receptie toch maar even de groene kaart uitprinten, zodat er bij de komende grensovergangen geen problemen door ontstaan.
Aangezien we vanwege de warmte wat eerder gestopt zijn, hebben we de tijd om een nieuwe blog te maken. Inmiddels regent het flink en zijn we blij dat we lekker droog binnen zitten bij het hotel. Vroeg in de avond bestellen we een borrelplankje met een flesje witte wijn als starter. De borrelplank blijkt echter zo groot te zijn dat we het hierbij laten, een extra gang is niet meer nodig. Het is gezellig druk in het restaurant van het hotel en blijven nog wat borrelen.
Noord-Macedonië komt ons welvarender over dat Bulgarije, ondanks dat het BNP bijna de helft lager ligt. Morgen gaat de reis verder naar de grens met Albanië, benieuwd hoe we dat land gaan ervaren. Onderweg tevens de ogen open houden voor bandenzaken, je weet maar nooit waar we nieuwe banden gaan vinden.
Woensdagochtend 6 juli hebben we genoten van een fantastisch ontbijt, erg goed verzorgd door het hotel. De zon schijnt volop en we vertrekken vanaf het hotel zuidwaarts in de veronderstelling dat deze weg uiteindelijk ook weer bij de route uit komt. Als we 30 km later bij een tankstation nog eens goed kijken, blijkt dat niet te kloppen en moeten we dezelfde weg weer terug rijden. Daarna mooie wegen naar de stad Devar gereden alwaar we in een restaurant aan het stuwmeer de lunch genuttigd hebben en onze laatste Macedonische centen hebben achtergelaten. Nog geen 10 km achter Devar is de grens met Albanië. Het passeren van de grens kost nog geen 15 minuten, wat een verademing is met andere grensovergangen in de landen verder naar het oosten.
Na de grens is de weg erg slecht, veel hobbels en gaten in de weg. Hopelijk is dat alleen het eerste gedeelte en krijgen we op de wegen door de bergen beter asfalt. Dit blijkt gelukkig te kloppen, nadat we de eerste stad gepasseerd zijn en de grotere weg door de bergen volgen is het asfalt al beter. De weg zelf heeft heeeel veeeel bochten en ook nog korte bochten met een smalle weg. Je moet continu de aandacht bij de weg houden en we hebben daardoor bijna geen tijd om om ons heen te kijken. Het landschap is echter prachtig. De bergen zijn weliswaar niet zo hoog met passen van maximaal 1000 meter, maar de uitzichten zijn erg mooi en het landschap is erg divers. Deze slingerwegen gaan maar door en er komt geen einde aan het bochten festijn.
Als we later op de dag bij Puka een hotel gevonden hebben, zijn we moe van het geconcentreerd rijden. 200 kilometer zal hier iets van 3000 tot 4000 bochten zijn.
Het hotel Puka ziet er mooi uit, maar de kamers zijn wat gedateerd. Voor € 20 per persoon inclusief ontbijt krijgen we ieder een eigen kamer. We drinken een biertje op onze aankomst en lopen dan het dorp in om een restaurant te zoeken. In het dorp loopt iedereen midden op straat en een deel van de straat blijkt hiervoor afgezet. Navraag leert dat dit iedere dag zo gebeurt en dat dit uniek is voor Puka. Het is een ware parade van mensen uit Puka die op en neer lopen over het afgesloten deel van de straat. Naast het hotel ligt een fraai aangelegd meertje met verlichting rondom, diverse bankjes en aangelegde waterpartijen. We lopen een rondje om het meer en duiken daarna vroeg het bed in.
Morgen gaat de route via Montenegro naar Bosnië & Herzegovina. Toch ook maar even kijken of we onderweg ergens banden kunnen scoren, want de achterbanden beginnen akelig kaal te worden.
Donderdagochtend 7 juli ziet het er buiten weer stralend blauw uit. Martin is al wat eerder opgestaan en heeft de route nagezocht op grotere steden waar we misschien banden kunnen krijgen. Eerst lijkt dat niet te lukken, maar uiteindelijk denken we een goede kans te maken in Podgorica, de hoofdstad van Montenegro. Er wonen ongeveer 150.000 mensen en er zijn diverse motorzaken. Op Internet ziet Magnus Moto er goed uit en we plannen daar een stop voor nieuw rubber.
Bij vertrek maar meteen weer even tanken, we kunnen bij het eerste tankstation alleen met cash betalen, dus daar maken we de laatste Lev op. We kunnen daardoor maar 5 liter tanken, maar het volgende tankstation ligt slechts 500 meter verderop en daar kunnen we wel met de pinpas betalen. De motoren worden vol getankt en de man geholpen met de pin betaling, want daar snapte hij zelf niet zoveel van. Leek wel alsof hij dat nog nooit gedaan had en toen Martin met zijn horloge betaalde was hij helemaal flabbergasted.
De route start gaat weer over mooie binnenwegen richting de kust, wat een genot om deze wegen te rijden en te genieten van het uitzicht op de mooie dalen, riviertjes en meertjes. Wat dichter langs de kust gaat de weg door wat meer bebouwd terrein en gaat het tempo omlaag omdat er teveel verkeer is voor deze kleine straten. Dichter bij de grens met Montegro is er minder verkeer en schieten we weer wat beter op.
De grensovergang gaat weer soepel en een klein stukje na de grens komen we al aan in Podgorica bij Magnus Moto. Volgens de computer hebben ze echter geen achterbanden in onze maat, als we de bandenstapel doorlopen, komen we er toch nog eentje tegen in de maat 130/80-17. Uiteindelijk besluiten we op de motor van Rob een iets bredere band (140/80-17) te leggen, waardoor ook die van nieuw rubber kan worden voorzien. Voorbanden zijn er nog genoeg in de maat 90/90-21, dus daar hebben we de keuze. Omdat het druk is bij de motorzaak en ze eigenlijk alleen op afspraak werken, moeten we zelf de wielen (de-)monteren. Een klusje van niets voor ons, en binnen de korst keren staan de achterwielen klaar voor de monteurs. daarna even bij de supermarkt de lunch scoren en opgegeten buiten op de stoep bij Magnus Moto. Daarna weer verder met de achterwielen erin zetten en de voorwielen demonteren. Er was een probleempje met de achterrem bij Rob, maar dat was met behulp van de monteur zo opgelost. We kwamen rond 12 uur aan bij Magnus Moto en om 15 uur kunnen we weer vertrekken met nieuw rubber op beide motoren, een mooie prestatie!
We rijden nog een stuk naar het noorden over de grote weg. Deze is eigenlijk te groot en we besluiten dat we de rest van de route door dit gebied vanavond nog even moeten nakijken. Bij een restaurantje drinken we wat en reserveren een kamer bij Rafting RT net over de grens in Bosnië & Herzegovina. Als we vanuit het restaurant verder rijden, veranderd al snel de weg naar een prachtige bochtige en kleinere weg door en langs een kloof met vele tunneltjes. Sommige tunnels zijn wat langer, bochtig en niet verlicht, dan is het even zoeken naar de weg en voorzichtig rijden. De grensovergang gaat wederom soepel, maar het is even zoeken waar onze slaapplaats precies is. We zetten even roaming Internet aan en zien dat we nog 2 km door moeten rijden.
We komen aan bij een Rafting park met zowaar een zwembad. We slapen in een houten hutje voorzien van alle gemakken en gaan nog even het zwembad in. Het is inmiddels 18:15 uur en het zwembad is maar tot 19 uur open. Het water is heerlijk warm en we kunnen zo het luie zweet van de warme dag van ons afspoelen.
Na het zwemmen gaan we naar het restaurant en komen onderweg een motorduo uit Polen/Engeland (oom en neef) tegen waar we mee aan de praat raken. Bij en na het diner zetten we het gesprek voort en geven nog wat tips voor navigatie met OSMandMaps. Ze houden wel van een glaasje drinken en bij ieder biertje wordt er ook en Raki besteld, ook wij moeten daar aan geloven natuurlijk.
Morgen gaat de route verder naar Kroatië. Er is slechter weer voorspeld, maar dat zien we morgenochtend wel weer.
Als we vrijdagochtend 8 juli wakker worden, ziet het er buiten grijs uit. Het heeft een beetje geregend en de weersverwachting voor vandaag is niet goed, buienradar geeft aan dat er flink wat buien over dit gebied voorbij komen. Na het ontbijt bereiden we ons daarop voor door de dikkere broeken aan te doen en ons te kleden tegen de regen inclusief de winter handschoenen. Het lijkt erop als we 100 tot 200 km door de regen zullen gaan rijden en daarna zal het weer droog worden. Echter als we vertrekken begint de motor van Martin al snel te stotteren en stopt en daarna helemaal mee. We weten niet wat er aan de hand is, maar besluiten de motor terug te duwen naar het slaap kamp om daar verder te kijken. Op dat moment komt er een sleepwagen de hoek om rijden en we vragen of hij ons kan helpen met startkabels om te proberen weer te starten. Dat wil hij wel en met startkabels loopt de motor gelukkig weer goed. We vervolgen de route, maar na ongeveer 20 km door de regen gereden te hebben, begint de motor weer te stotteren en stopt er wederom mee. Even terug was een tankstation en garage, daar duwen we de motor naartoe. Bij het tankstation rijdt de eigenaar een BMW GS1250 en die wordt snel gebeld om raad. Hij komt er zelf aan en na enig overleg met iemand die beter Engels spreekt, wordt een busje WD40 gepakt en wordt het contactslot goed ingespoten want daar zou het probleem zijn. Inmiddels heeft de motor een tijdje stil gestaan en start nu weer zonder problemen. We weten dus niet of het contactslot echt het probleem is. We drinken nog koffie en thee met de eigenaar en besluiten het er daarna op te wagen. Het regent licht, maar de eerste 25 km gaan goed, daarna weer hetzelfde euvel en staan we in de regen langs de kant van de weg. Even wachten en hij start weer, Martin rijdt snel aan en Rob komt erachteraan. Dit gaat goed tot boven aan de pas, daarna stopt de motor er weer mee. Omdat het bergaf gaat, laat Martin hem in zijn vrij lopen totdat we in een klein dorpje een hotel-restaurant zien en zetten hem daar neer onder een afdakje. Het hotel-restaurant is dicht, dus we kunnen niet om hulp vragen of binnen zitten. Zelf gaan we even wat sleutelen en proberen, maar we kunnen niets vinden. Ondertussen is de politie gearriveerd die ons een bon wil geven voor inbreuk op privé grond, want we hebben geen toestemming om daar te staan. Aangezien we daar niets mee kunnen, gaan we gestaag door met sleutelen waarbij de agenten in de auto aan de straat wachten. Uiteindelijk vragen we ze om hulp om de motor af te slepen naar Sarajevo naar een motorzaak, waarop we te horen krijgen dat er een mechanic ongeveer 2 km verderop woont. Het gaat gelukkig iets bergaf en met Martin op de motor en Rob met de voet de motor duwend, zijn we al snel bij deze monteur. Hij is thuis en wil ons wel helpen.
Allereerst wordt de bougie gecontroleerd, maar die vonkt prima. Al denkt de monteur van niet en vindt het niet goed. We besluiten de bougie om te ruilen met die van de motor van Rob, waarbij de motor van Rob nog steeds blijft lopen. De bougie is het dus niet. De monteur verdenkt daarna de spanningsregelaar ervan dat die de oorzaak is, maar we weten zeker dat de motor nog de accu oplaad dus daar geloven we niet in. Als we laten zien dat de motor van Rob nog gewoon start zonder dat de spanningsregelaar aangesloten is en die van Martin niet, dan is hij eindelijk overtuigd en weet het ook niet meer. We vragen of hij Wifi heeft en via WhatsApp bellen we met Robbert van de Ven. Het vermoeden van Robbert is dat het slechte benzine is, de brandstofpomp of iets met de noodschakelaar of zijstandaard schakelaar. Inmiddels start de motor weer, dus verdere testen hebben niet zoveel zin meer. Met het oor op de tank horen we dat de brandstofpomp nu zijn werk doet, dat kunnen we nog testen bij een volgende keer. We demonteren nog even de noodstop schakelaar en maken die goed schoon, al leek die gewoon droog te zijn. De zijstandaard schakelaar kan het niet zijn concluderen wij, anders zou hij gewoon moeten starten als de motor in neutraal staat. We besluiten door te rijden tot Sarajevo, een afstand van ongeveer 25 km. Inmiddels is het droog geworden en ook de weg droogt steeds meer op. We arriveren zonder problemen in Sarajevo en de motor doet het weer goed. Daarom besluiten we om door te rijden en weten vandaag toch nog meer dan 250 km te halen. De telefoon laadt bij Martin niet meer bij, maar we weten niet of dit een gevolg of wellicht een oorzaak van het falen is. Dat is een mooi klusje om uit te zoeken als het wat warmer is en de zon schijnt.
's Avonds lopen we naar het dorp en eten een lekkere hamburger met friet gelardeerd met enkele biertjes. We hebben de steden op de route bekeken en het lijkt de komende dagen overal droog te blijven (wellicht een spetter regen in Oostenrijk) en gaan gewoon door met de droogweer motor.
Zaterdagochtend 9 juli na het verorberen van de gebakken eitjes bij het ontbijt hebben we de motoren weer gepakt. Martin heeft het SP-connect blokje van de telefoonlader gewisseld en daarna werd de telefoon weer netjes opgeladen. Het is droog en het zonnetje schijnt al lekker. De motoren starten weer meteen en de route gaat over bochtige en wat grotere wegen in Bosnië naar de grens met Kroatië. Na 70 km komen we bij de grens waar we soepel overheen gaan. In Kroatië hebben we allereerst een mooie doorgaande weg langs de grens met Bosnië, voordat de weg de binnenlanden in draait. In de buurt van Zagreb hebben we een deel autobaan, omdat het anders waarschijnlijk niet op zou schieten. Boven Zagreb komen we al snel bij de grens met Slovenië en ook deze grensovergang gaat soepel en zijn we in een zucht en een scheet overheen.
In Slovenië rijden we een klein stukje autobaan voordat we de binnenwegen op gaan. Lekkere stuurwegen waar we een mooi tempo kunnen aanhouden. Om half 5 hebben we vandaag de geplande route van 417 km al gereden en we besluiten nog een stukje door te rijden in Oostenrijk en dan een hotel te zoeken. De eerste twee keer grijpen we mis bij de hotels, ze zitten allemaal vol vanwege het Formule 1 weekend op de Red Bull Ring in Oostenrijk. Uiteindelijk een hotel gevonden via Booking.com en daar naartoe gereden, was slechts 5 km rijden.
Het hotel ziet er prima uit en behalve ons zitten er nog diverse Nederlanders die de F1 bezoeken en een hotel op 80 km van het circuit hebben gevonden. Het avondeten bestaat uit goulashsoep en een plankje met allerlei soorten gesneden vlees. Daarbij een lekker wit wijntje gedronken en in de avond na een wandelingetje nog wat gebabbeld met wat Nederlanders in het hotel.
De motoren hebben vandaag geen kik verkeerd gegeven, nog een dag of 3 zo volhouden en we zijn thuis. Morgen is het even afwachten hoe druk het rond het F1 circuit zal zijn, de route loopt daar langs. Mocht het te druk zijn, dan zoeken we gewoon een andere route.
