Het weerbarstige Turkije

Op donderdag 23 juni hebben we niets speciaals meer op het programma staan in Bishkek. We besluiten om na het ontbijt de stad in te lopen naar enkele bezienswaardigheden die we via Internet op hebben gezocht. Als eerste komen we bij het Ala-Too plein wat ongeveer 2 km lopen is. Op het plein staan mooie bloemperken en fonteinen die het geheel opleuken. Aan de overkant van de straat staat het standbeeld van Manas te paard, hier stond eerst een standbeeld van Lenin maar die is verplaatst naar een andere minder prominente plek na de verzelfstandiging van Kirgizië.

We lopen daarna door een parkje en komen uit het het Paniflov pretpark. In dit pretpark staan nog veel attracties uit eerdere tijden, maar ook moderne atracties met 3D brillen of headsets. Martin maakt een ritje in een 3D achtbaan, waarbij het stoeltje flink op en neer stuitert, maar het beeld en geluid slecht is. Ook ervaart Martin weinig tot geen 3D ervaring.

Naast het pretpark ligt het stadion van FC Alga Bishkek, waar enkele deuren open staan en we zo naar boven op de tribune kunnen komen om wat foto's te maken. Dit zou bij ons een keukenkampioen divisie stadion kunnen zijn.

Daarna weer langzaam terug gelopen naar het hotel en onderweg bij een Turks restaurant genoten van een broodje voor de lunch. Terug bij het hotel even lekker luieren en daarna hebben we de blog gemaakt van de afgelopen dagen.

De motorkleding is inmiddels droog en hebben we naar de hotelkamer gebracht. Vanochtend hebben we ook de was laten doen door het hotel, die is eind van de middag ook klaar. We kunnen dus met schone kleren vertrekken naar Georgië.

Vroeg in de avond zijn we weer naar Dordoi Plaza gelopen om op de bovenste verdieping wederom te genieten van een lekkere maaltijd. Als we terug willen lopen, blijkt het flink te onweren, dus blijven we maar even hangen in de lounche bar op de begane grond. Na een tijdje wordt het wat droger en nemen we een taxi naar het hotel.

Morgen vliegen we eerst naar Alma-Ata en van daaruit naar Tblisi terug naar onze eigen motoren. Hopelijk gaan de vluchten zonder problemen.

Vrijdagochtend 24 juni zijn we om 7 uur opgestaan, zodat we alles ingepakt hebben als het ontbijt start om 8 uur. Het blijkt echter allemaal niet zoveel werk te zijn en om half 8 zijn we al klaar. Als we naar de ontbijtzaal gaan, zitten daar al andere gasten, dus we kunnen meteen aanvallen. Na het ontbijt uitchecken en wachten op de taxi waarmee we afgesproken hebben om 8:30 uur. Om 8:45 uur besluiten we niet langer te wachten en laten het hotel via Yandex een andere taxi regelen. De rit naar het vliegveld duurt ongeveer drie kwartier en tijdens de rit hebben via Google Translate uitgebreid kunnen spreken met de chauffeur. Hij heeft flink gescholden op de politiek die allemaal maffia zijn en enkel zichzelf verrijken. Om een fatsoenlijk inkomen te krijgen heeft hij in het verleden in Rusland gewerkt en daardoor een appartement kunnen kopen in Bishkek. Daarnaast heeft hij zijn oude huis in Arslanbob aangehouden waar nu zijn familie in woont. Zijn zoon van 18 zit in het leger en zijn dochter van 15 gaat studeren. Zijn hoop is dat zij een goede baan vinden en daarna hem en zijn vrouw kunnen onderhouden.

Op het vliegveld is het eerst even wachten totdat we in kunnen checken voor de vlucht, de balies zijn nog niet open. Na een klein uur gaan de balies open en kunnen we de koffer met motorspullen en toilettassen af kunnen geven. Daarna door de douane en wederom wachten tot de vlucht van Bishkek naar Alma-Ata vertrekt. De vlucht is iets verlaat, maar duurt maar een klein half uur. Het vliegtuig is wat luxer dan we gewend waren met een entertainment scherm en we krijgen zowaar water en oordopjes. In Alma-Ata gaan we weer door de paspoortcontrole, maar blijven wel op het vliegveld hangen. Buiten bij het vliegveld is het niets te beleven en het lange wachten voordat de vlucht naar Tblisi vertrekt gaat beginnen. Eerst in de vertrekhal, want de security is nog niet open. Later bij de gate drinken we nog enkele biertjes, zodat we in het vliegtuig lekker kunnen doezelen. Ook dit vliegtuig is weer een luxe versie, Air Astana blijkt een goede keus te zijn. We krijgen zelfs een gezichtsmasker en slofjes erbij en onderweg nog een maaltijd met een glaasje wijn. Eerst een lekker dutje gedaan en daarna nog een film gekeken, daarmee zijn we de 4 uur vluchtduur goed door gekomen.

Na de landing de koffer ophalen en even wat geld wisselen voor de taxi en het hotel. Meteen worden we aangesproken door een zwarte taxichauffeur die ons naar Tblisi wil brengen en na enig onderhandelen zijn we op weg. Rond 22:15 uur zijn we bij het hotel, leggen onze spullen in de kamer en gaan nog een biertje drinken. De motoren staan nog klaar op de binnenplaats van het hotel, dus morgen kunnen we aan de slag.

Morgen gaat de reis van Tblisi naar Turkije, hopelijk met een soepele grensovergang en droog weer. De voorspellingen zijn namelijk niet al te goed. Met onze eigen waterdichte motorbroeken, winterhandschoenen en waterdichte tassen mag dat echter geen probleem zijn.

Zaterdagochtend 25 juni is het vochtig warm in Tblisi. Bij het ontbijt schenken we onze koffer aan de hotel beheerder, hij heeft ons al die tijd goed geholpen en de koffer hebben we toch niet meer nodig. Het ontbijt is weer goed en na het ontbijt gaan we onze tassen inpakken. Ze liggen nog netjes in de garagebox van het hotel en het is nu weer even zorgen dat alles een logisch plekje krijgt in de tassen. We duwen de motoren een voor een naar het binnenplaatsje, waar we de navigatie weer in orde maken en de ruit op de motor schroeven bij Rob. Daarna door de smalle deur de straat op en de tassen weer op de motor zetten. Als we klaar zijn en weg willen rijden wordt het nog even spannend, beide motoren willen niet starten. De startmotor draait wel, maar ze slaan niet aan. Met veel rook slaat als eerste de motor van Rob aan en net voordat de accu helemaal leeg is, slaat ook de motor van Martin aan. We zullen het maar houden op het warme weer van de afgelopen weken in combinatie met de slechte benzine wat hiervoor gezorgd heeft. De rest van de dag starten de motoren weer meteen zoals we gewend zijn.

De rit gaat naar het zuidwesten via heuvels en grote vlaktes richting Turkije. De grens ligt op ongeveer 230 km van Tblisi en daar zijn we rond de middag al, de wegen ernaartoe zijn goed en het is heerlijke bochtjes rijden. De banden houden zich goed en we krijgen steeds meer vertrouwen in de motor met deze banden en op deze wegen. We rijden veelal tussen de 1500 en 2000 hoogtemeters en het wordt kouder waarbij we besluiten om ons beter te kleden en de winterhandschoenen aan te trekken. Bij de grens staat een kilometerslange file van vrachtauto's die de grens over willen, auto's en motoren kunnen er gelukkig langsaf rijden. Bij de controle aan de Georgische kant van de grens kunnen we geen motorverzekering overleggen voor Georgië, dat resulteert in een boete van € 33 per persoon te betalen bij de bank die erbij ligt. Voor Turkije heeft alleen Martin een verzekering nodig en het duurt even voordat het papierwerk rond is, maar na ongeveer 1,5 uur zijn we ook deze grens weer over.

Aan de Turkse kant van de grens staat er ook een dubbele rij vrachtauto's van 7 km lang, dus in totaal 14 km aan vrachtauto's die de grens over willen. Daar kun je rustig een dagje of meer voor uittrekken. Na de grens scoren we een lunch bij het eerstvolgende dorpje, döner met rijst en brood smaakt weer goed. Nadat we doorrijden, blijven we hoog in de bergen. Het blijft koud en het begint regelmatig te regenen. We overleggen even bij een tankstation en besluiten de grote weg naar Erzurum te nemen, omdat in dit gedeelte van het land ook morgen nog veel regen verwacht wordt en het vanaf Erzurum beter lijkt te worden. Rob nog een extra trui aan en Martin met draagtassen om de schoenen gaan de 4-baans weg op voor de meer dan 200 km naar Erzurum. Dit is gelukkig een grote weg, want het blijft flink regenen en we hebben nog 4 passen van boven de 2000 meter te nemen. In Erzurum stoppen we bij een tankstation en we worden geadviseerd om Hotel Polat te nemen. Dit ligt in het centrum op 4 km afstand en we rijden daar naartoe. Ze hebben nog een prima kamer voor 300 TL (€ 18) inclusief ontbijt. Een garage hebben ze niet, maar de motoren kunnen droog staan bij de hoofdingang. Na het inchecken een heerlijke warme douche genomen, waardoor we beiden weer bijkomen van de rit.

's Avonds pakken we een döner tent voor het diner en eindigen in een rokerige kroeg nabij het hotel. Aangezien we het tijdsverschil van (inmiddels) 3 uur met Kirgizië nog niet te boven zijn, gaan we vroeg naar bed.

Morgenochtend even kijken wat het weer doet en afhankelijk daarvan maken we ons plan.

Op zondagochtend 26 juni is het nog zwaar bewolkt maar wel droog. Het ontbijt is zoals zo vaak in Turkije op de bovenste verdieping van het hotel, waar we mooi kunnen zien dat het weer langzaam beter wordt in de richting waarin we vertrekken. De buienradar geeft aan dat we het eerste stuk tot Bayburt rustig aan moeten doen, zodat we achter de buien aan kunnen rijden. Die tactiek werkt goed, want we komen droog aan in Bayburt, terwijl de weg daar nog nat is. Na een korte koffie/thee-pauze rijden we verder via de oorspronkelijke route die we uitgezet hebben. De weg is lang erg saai, een vierbaans weg die gelukkig door een mooi landschap loopt, zodat we nog goed om ons heen kunnen kijken. Om de lunch te scoren rijden we naar het centrum van een klein dorpje, alwaar we bij de bakker een brood willen kopen. De bakker hoort dat we uit Nederland komen en spontaan krijgen we het brood geschonken. Als we aan de kant van de weg het brood op gaan eten, worden we aangesproken door wat oudere mensen en krijgen we ook nog gratis thee erbij. Via Google Translate zo goed en zo kwaad als het kan geprobeerd een gesprek te voeren.

Na de lunch wordt de weg bochtiger en genieten we behalve van de weg ook van de mooie uitzichten. Het landschap verandert van weidse velden naar meer rotsachtig gebied met mooie vergezichten. Rond half 3 hebben we al 350 km gereden en komen we aan in Sebinkarahisar, het is nog vroeg maar we zoeken hier een hotel zodat we de MotoGP race bij de TT in Assen nog kunnen kijken op de hotelkamer. Na deze mooie race halen we wat biertjes en kijken ook de Moto2 race nog, waar Bo Bendsneyder het erg goed doet met een 5de plaats.

Prominent boven het dorp uit torent een oud kasteel in de hoogte en later op de middag lopen we daar naartoe. Het is een mooi, maar steil pad wat ervoor zorgt dat we merken dat onze conditie achteruit is gegaan. Het is totaal niet toeristisch en er zijn dan ook geen andere mensen boven bij het kasteel, enkel op de weg er naartoe komen we twee personen tegen. Vanaf het kasteel heb je een fantastisch uitzicht alle kanten op en we genieten daar volop van. De weg terug naar het dorp gaat een stuk gemakkelijker omdat het bergaf gaat. In het dorp gaan we nog even naar de enige kroeg die er is, natuurlijk weer op de tweede verdieping. De kroegen zitten nooit op de begane grond, waarschijnlijk omdat alcohol drinken vanuit het geloof niet mag en je zo niet kunt zien wie er binnen zitten. 's Avonds lekker gegeten in een restaurantje dichtbij, eens wat anders dan döner of kebab maar erg lekker.

Morgen rijden we verder naar het westen, het weer lijkt beter te worden en de temperatuur zou 5 graden hoger moeten zijn. Even afwachten wat het werkelijk wordt.

Na op maandagochtend 27 juni weer genoten te hebben van een lekker ontbijt, maken we ons klaar om te vertrekken. Bij hotel kunnen we geld wisselen heeft de hotelmanager gezegd, maar bij de balie liggen ze daar zo lang mee te worstelen dat we in eerste instantie besluiten om enkel te betalen en ergens anders te kijken om te wisselen. Dan komt de hotelmanager achter ons aan, want hij wil wel graag de dollars wisselen tegen dezelfde koers als de bank geeft. De mensen bij de balie zullen straks wel een lesje krijgen hierin. Na het wisselen nog even tanken en de bandenspanning controleren en op peil brengen en dan kunnen we op pad. Het is inmiddels al redelijk warm geworden en de truien gaan uit voordat we vertrekken. Het eerste deel van de route loopt weer over mooie wegen door de dalen van de bergen. Eigenlijk zijn het hier maar heuvels, want een pas op 1500 meter hoogte wordt ook al aangegeven.

Net voor de middag betrekt de lucht en besluiten we bij een tankstation even af te wachten totdat de bui voorbij is getrokken in de verte. Ondertussen komt iemand tanken met zijn tractor en begint een gesprek met ons. Hij werkt als technicus in de ouderenzorg en wil graag dat we naar zijn werk komen kijken. We slaan dat vriendelijk af, wel accepteren we het aanbod van de tankstation eigenaar om koffie en thee te drinken. Ondertussen krijgt de man van de tractor telefoon van zijn vriendin en wordt dringend verzocht eindelijk weer naar huis te komen. Daarna nog een praatje gemaakt met de tankstation eigenaar over koetjes en kalfjes. Hij biedt ons nog aan om mee te eten, maar dat slaan we af. Het weer ziet er namelijk al weer een stuk beter uit en we willen nog wat kilometers maken vandaag.

De omleiding die we in de route aangebracht hebben pakt goed uit, het zijn kleinere wegen en we rijden veel door het groen. Af en toe een stuk onverhard, maar dat gaat prima. Op 20 km van Niksar begint het plots te regenen en al snel komt het met bakken uit de hemel. We kunnen nergens schuilen, dus dit maar even trotseren. De weg waarvan de toplaag al weggesleten is, is spekglad en het is dus heel voorzichtig rijden. Remmen gaan alleen rechtuit en dan nog glijden we soms weg. De regen duurt gelukkig niet lang, maar zorgt er wel voor dat we in Niksar een hotel gaan zoeken om niet nog natter te worden. We worden geadviseerd om het Nuri Park Hotel te nemen in het centrum en daar rijden we naartoe. Ter plekke worden we meteen naar de achterkant van het hotel verwezen, waar we de motoren veilig en droog neer kunnen zetten. Het is een prima hotel met ruime kamer en het ziet er netjes uit. Voor 320 TL inclusief ontbijt zijn we de man (ongeveer € 18 voor 2 personen). Later in de middag lopen we nog wat door de stad, drinken een thee (samen voor minder dan € 0,25) en kopen wat handfruit op de markt.

We eindigen in een restaurant om wat te drinken, ook al omdat het weer begint met regenen. Het restaurant ziet er prima uit en we besluiten om daar ook de maaltijd te nemen, beiden lekker lamsvlees gehad. Na het eten zijn we terug naar het hotel gelopen en onderweg nog enkele biertjes gekocht om in het hotel op te drinken. We vragen of we die in de lobby op mogen drinken en met tegenzin is de hotelmanager daarmee akkoord. Als we aan het tweede biertje beginnen, worden we toch vriendelijk verzocht om dat in de kamer te nuttigen omdat hij toch bang is dat anderen dit gaan zien vanaf de straat.

Het weer voor morgen is wederom een vraagteken, we zitten nog steeds middenin het lagedrukgebied. Hopelijk morgen droger en zon, zodat we het redden tot aan de kust van de Zwarte Zee.

Op dinsdagochtend 28 juni staan we al rond 7 uur op om te ontbijten. Het ziet er buiten nog steeds grijs uit en het miezert, een blik op de buienradar geeft aan dat dit hier voorlopig zo blijft, maar dat we in onze richting snel genoeg droog weer gaan krijgen en dat het dan langere tijd droog lijkt te blijven. Dat geeft ons een positieve boost en we tuigen onze mechanische pakezels weer op. Als we vertrekken is het iets meer gaan regenen en de eerste kilometers zijn behoorlijk nat. Echter het wordt steeds lichter in het westen waar we naartoe rijden en na ongeveer 20 km is het inderdaad droog. Nog even tanken en het vizier weer schoonmaken en dan gaat de dag verder met regelmatig een zonnetje. Soms vallen er wat spetters, maar dat mag geen naam hebben, het lijkt erop dat elk grijs wolkje zich vandaag wil laten gelden.

Rond 11 uur stoppen we voor een bakje koffie en thee met een koekje. We krijgen meteen weer aanspraak van de buurman die bakker is. Leuk om weer samen een gesprek te kunnen voeren via Google Translate en we beloven dat we nog een brood bij hem gaan kopen voordat we vertrekken. Zo gezegd, zo gedaan en na ook nog cola gekocht te hebben gaan we weer op pad nadat we eerst nog even dit zijspan op de foto gezet hebben.

We rijden een prachtige route om een groot meer heen, waarbij een onweersbui op de loer ligt maar die zijn we te vlug af. Langs de kant van de weg bij de uitloop van het meer zien we een stenen tafel met stoeltjes en we besluiten daar te stoppen om in het zonnetje onze lunch te verorberen. Het laatste restje brood is voor de koeien die daar staan te grazen. Daarna rijden we weer verder over mooie wegen, de lucht is links en rechts dreigend, maar het blijft droog. Dat lijkt te veranderen als we een kleinere weg inslaan, zodra we de bocht maken naar het noorden kijken we recht tegen een onheilspellend donkere lucht aan. We besluiten om snel rechtsomkeert te maken en voorlopig naar het westen te blijven rijden. Voor de zekerheid stoppen we in het dorp erna om wat te drinken en te kijken waar de buien naartoe trekken. De buien lijken echter te blijven hangen en we maken ons op voor een rit door de regen. Als we vertrekken begint het meteen na het dorp inderdaad flink te regenen, maar na 2 kilometer is het verrassend genoeg weer droog.

Verder naar het westen rijden we de zon en warmte steeds meer tegemoet in de richting van van Kastamonu, waarmee we deze dag alweer 370 km gereden hebben. Omdat het pas 15 uur is, besluiten we nog naar het noorden te rijden om aan de Zwarte Zee kust een hotel te zoeken in Inebolu. Zodra we afbuigen naar het noorden wordt het donkerder en we gaan toch nog een bui krijgen voordat we aan de kust zijn. Op dat moment gaat bij Rob het motorlampje branden dat er iets aan de hand is, we zijn net aan de route bergop begonnen. Om te kijken wat er aan de hand is, stopt Rob even om de motor uit te zetten en daarna weer te starten. Starten lukt echter niet meer, de accu is helemaal leeg en er is een elektrisch probleem. We besluiten om op de mini-vluchtstrook terug te rijden/lopen, Martin voorop met alarmlichten en Rob daarachter mee steppende met de motor. 100 meter verderop is de vangrail een stukje weg, waardoor we over kunnen steken naar de andere rijbaan en Rob even aan de arm van Martin kan hangen om tempo te maken. Het lukt daarmee om de motor te starten en snel rijden we terug naar Kastamonu. Er vallen steeds meer elektronische onderdelen uit bij de motor en het lukt nog net om een tankstation te halen. De aardige pompbediende belt een kennis van hem die wat verstand van motoren heeft om te helpen. Even later komt die aan met zijn scooter, ondertussen hebben we de tassen van de motor gehaald en het zadel verwijderd. Inmiddels is het gaan regenen, niet zomaar een beetje, maar een geweldige plensbui. Gelukkig da we het tankstation hebben kunnen halen en droog staan, anders waren we van boven tot onderen zeiknat geweest.

Overstarten vanaf de scooter naar de motor van Rob lukt met behulp van startkabels, dat geeft aan dat het in de accu of laadspanning zit. Het elektrisch deel van de motor is dus intact en ook alle zekeringen blijken nog in orde. We besluiten om de accu's van Rob en Martin om te wisselen en daarmee naar de Yamaha motorzaak te rijden van een bekende van Burak de scooterrijder. De motor van Martin met de accu van Rob overstarten vanaf de scooter en die blijft lopen, de accu is dus niet stuk. Net voordat we de motorzaak bereiken begint het motorlampje bij Rob weer te branden, maar we halen het nog net.

Het moet de dynamo of de spanningsregelaar zijn die stuk is en de monteur doet een eerste onderzoek om de oorzaak te bepalen. Binnen 5 minuten geeft hij aan dat het de spanningsregelaar is en triomfantelijk houdt hij hem in zijn hand. De contacten zijn geoxideerd en de spanningsregelaar is stuk. Vandaag geen tijd meer om te maken, dat gaat morgenmiddag worden. De contacten worden morgen schoon gemaakt en er wordt een spanningsregelaar van een ander type gemonteerd. We zijn al lang blij als ze dit morgen voor elkaar krijgen en gaan akkoord. Serhat is de eigenaar van de motorzaak, maar die kan morgenochtend niet, omdat hij naar het ziekenhuis moet voor een hersen aneurisma. We wensen hem heel veel succes met dat spannende ziekenhuisbezoek, op dat moment is gezondheid belangrijker dan een motor.

Er wordt een taxi besteld voor Rob en Martin rijd daar achteraan naar hotel Kursunlu Han. Dit blijkt een oude Caravanserai te zijn dat is omgebouwd tot hotel. Prachtige ambiance en heel erg leuk om daar te logeren, zal wel 2 nachten gaan worden. De motor van Martin wordt geparkeerd in een parkeergarage een straat verderop bij een vriend van de taxichauffeur (alles gaat hier via vrienden). De beheerder vraagt om de motor niet op slot te zetten, want door de vele regen zou de ondergrondse parkeergarage vol kunnen lopen en dan kan hij de motor eruit duwen als dat nodig is. Het hotel is tevens de enige plek in de stad waar je alcohol kunt drinken. Na alle consternatie is het lekker om op de centrale binnenplaats van het hotel bij te komen met een biertje. Als avondeten wordt het weer een lekkere döner, we zijn weer voor minder dan € 5 klaar met z'n tweeën. Bij het door de stad lopen is ons opgevallen dat hier veel oude gebouwen staan die nog vanuit de tijd van de zijderoute stammen, we hebben morgen de tijd gekregen om die wat beter te bekijken. Ook zagen we bij aankomst in Kastamonu al een kasteel liggen op de heuvel bij de stad, is morgen ook wel een bezoek waard. Er is nog een klein feestje gaande bij het hotel van een vriendengroep die (te) veel raki heeft gedronken. Aangezien deze dag weer vermoeiend was, zullen we daar weinig last van hebben als we in ons bed liggen.

Morgen dus een gedwongen rustdag met hopelijk na de middag goed nieuws over de motor van Rob. Hebben we meteen tijd om weer een nieuwe blog te maken. Het weer lijkt iedere dag iets beter te worden, dus ook dat is in ons voordeel. We krijgen overigens van iedereen te horen dat de kustplaatsen aan de Zwarte Zee te kampen hebben met hevige overstromingen en dat de kans groot is dat de hotels allemaal dicht zijn of deels weg gespoeld. Zie hiervoor ook deze Facebook post: https://www.facebook.com/watch/?v=5009081325870222 De route zullen we dus om moeten bouwen naar wat meer door het binnenland.