Op grote hoogte in Kirgizië
Vrijdagochtend 17 juni schijnt de zon volop, het belooft een prachtige dag te worden. Na het ontbijt pakken we onze spullen in vertrekken via de zuidkant van het Issyk Koelmeer als start van een ronde om het meer . Ze zijn hier flink aan de weg aan het werken, het lijkt erop alsof men rondom het hele meer goede wegen wil hebben liggen. Wellicht om het toerisme nog meer te bevorderen? Na een kleine 20 km slaan we af naar het zuiden, de binnenwegen en tevens de onverharde wegen in. De weg klimt een beetje, maar nog niet echt veel, wel wordt het landschap anders. We rijden langs een klein riviertje met de mooiste uitzichten, we zijn inmiddels wat gewend met offroad rijden en de smalle weg met vele stenen is dan ook goed te doen.
Ergens staat een puntje van de route blijkbaar niet helemaal goed op het juiste pad, want een klein stuk is het ploeteren door de zandpaadjes naast de boerenvelden. Geeft ons wel de gelegenheid om foto's te maken van een boer die het land nog met paard en ploeg erachter bewerkt, zijn zoon mag het paard besturen en wil zich graag staand op het paard laten fotograferen. Verderop wordt de weg weer wat breder en even later buigt de weg weer naar het noorden en rijden we door een schitterende canyon terug naar het meer.
Via de grote weg langs het meer rijden we richting Barskoon, waar we nog even een strandbezoek doen om te genieten van de zon en de rust aan het water. We weten dat bij Barskoon de oude zijderoute door de bergen loopt naar China en besluiten die te verkennen. De weg is goed begaanbaar en wordt continu onderhouden, waarschijnlijk vanwege de transporten van en naar de goudmijn die boven in de bergen ligt. Er komen vele zware vrachtauto's voorbij over deze weg, allemaal van het merk Mack en waarschijnlijk allemaal voor de goudmijn. Lang loopt de weg redelijk laag tot 2500 meter hoogte tussen de bergen door. We zien hier ook een Yurt kamp liggen, wat we terugweg willen bezoeken voor een slaapplaats. Na een tijdje begint de weg sterk te klimmen, eerst een stijl stuk tot aan 3400 meter en na een korte verbinding weer flink omhoog tot meer dan 3800 meter. Wauw wat zijn hier de uitzichten op de omringende bergen geweldig! De weg loopt daarna door een hoogvlakte op ongeveer 3800 meter en we kijken onze ogen uit, alle kanten op besneeuwde toppen mooie vergezichten. Gelukkig dat de zon schijnt, dat zorgt ervoor dat we de werkelijke kou op deze hoogte niet voelen. In de verte zien we een weggetje verdwijnen tussen de hoge toppen en we besluiten die te volgen in de hoop om tot boven de 4000 meter te komen zoals is aangegeven voor de Suek pas. Tot boven de 3900 meter lukt ons, daarna is de weg te zeer beschadigd door smeltende sneeuw en regenval dat we het risico niet nemen op een nat pak of een val. Een jeep met man en vrouw erin met tussen hen in een kalf gaat het wel proberen. Het eerste weggeslagen stuk weg komen ze nog door, maar het volgende obstakel wacht hen daarna alweer. We kijken niet af of het hen gaat lukken, want we krijgen het langzaamaan toch koud en we voelen ons wat lichter in het hoofd door de hoogte. Op de weg terug nog diverse filmpjes en foto's gemaakt van de geweldige uitzichten en besneeuwde bergmeertjes, jammer dat een foto het uitzicht niet zo mooi laat zien als dat in werkelijkheid is. Het wordt tijd voor 3D fotografie met smartphones om deze uitzichten goed vast te kunnen leggen en terugkijken.
Omdat de zon al wat lager en achter de bergen staat en het inmiddels 17 uur is, begint het echt koud te worden. We rijden de route terug naar het yurt kamp, maar krijgen daar nul op request. Alle glamping tenten zijn helaas bezet. We kunnen nog wel in een onverwarmde yurt slapen, maar dat aanbod slaan we af, enige luxe is toch welkom. Daarna doorgereden naar Barskoon en via Booking.com een slaapplek gezocht en gevonden op 10 km afstand. De beschrijving heeft het over privé strand en eigen badkamer. Wel raar voor een hostel dat 1 km landinwaarts ligt, maar we besluiten toch te gaan kijken. Ter plekke is het eerste aanzicht al niet goed en ook binnen is het totaal niet wat wij van een slaapplek verwachten. De eigen badkamer moet gedeeld worden met het hele huis en het biedt allemaal totaal geen privacy. We besluiten deze niet te nemen en kijken op straat naar een andere optie.
Macedon Guesthouse in Barskoon lijkt er goed uit te zien en vol goede moed rijden we daar naartoe. Ter plekke blijkt dit een goede keuze te zijn. De kamers zijn schoon en groot, faciliteiten zijn goed en de motoren kunnen op de afgesloten binnenplaats onder een afdak staan. De hostess maakt nog een warme maaltijd klaar voor ons met gebakken aardappelen met vlees en brood, lekker maar te veel, zoals zo vaak de gewoonte is in Kirgizië.
Morgen gaan we de grote weg om het meer vervolgen via Karakol naar het uiterste oosten van het meer. Daar hebben we nog wat kleinere wegen gekozen, benieuwd hoe die gaan bevallen.
Zaterdagochtend 18 juni hebben we bij Macedon Guesthouse genoten van een heerlijk ontbijt. Na het ontbijt de spullen op de motor gedaan en ketting gesmeerd, ondertussen begon het een beetje te regenen, maar in de richting waarin wij gaan ziet het er beter uit. Het regent maar enkele druppels en we besluiten gewoon te vertrekken. Dat pakt goed uit, want al snel is het droog en rijden we in een lekker zonnetje. De eerste stop is in Karakol, waar het even zoeken is naar de houten kerk. We kunnen de motoren voor de poort zetten en de kerk bezichtigen, eindelijk een mooi gebouw in Kirgizië, die zie je niet veel. We kijken even binnen in de kerk, maar maken daar geen foto's omdat er een dienst bezig is.
De lucht betrekt weer, dus we rijden snel weer verder naar de oostkant van het Yssyk meer. De route ten oosten van het meer is onverhard, maar goed te doen. Hier zijn de groene weiden met mooie uitzichten. De lokale mensen trekken in deze periode blijkbaar massaal naar de bergen met hun beestenboel, we hebben denk ik wel 20 kuddes in moeten halen met schapen, koeien en paarden. Dit is duidelijk weer een arm gedeelte van Kirgizië, waar je veel kleine boeren huisjes ziet die uit de 19e eeuw lijken te komen.
Onderweg kopen we wat brood, water en coca cola voor de lunch en verorberen die langs de weg bij een mooi uitzicht op de weides met het grazende vee. Het begint weer wat te druppelen, zodat we weer snel doorrijden. Als de weg zich gedraaid heeft naar het westen, wordt het wegdek ook langzaam beter. We komen nu aan de noordzijde van het meer, waarvan ons verteld is dat dit de meest toeristische zijde is. We zien daar het eerste deel nog niets van terug, enkel een resort met warm bronwater waar je kunt zwemmen. We drinken daar even iets om onze slaapplaats te bepalen voor de nacht.
Het is Hotel Aurora+ geworden aan het meer en we moeten nog een kleine 50 km rijden tot we daar zijn. Er liggen daar meerdere hotels.dus we zijn wel benieuwd wat we tegen gaan komen. Het hotel blijkt een heel resort te zijn met diverse huisjes, een strand, barretjes en een restaurant. Het geheel is ommuurd met bewaking bij de ingangen, onze motoren staan dus veilig. De kamer is klein, maar heeft alles wat we nodig hebben. Nadat we ons gesetteld hebben gaan we het resort verkennen. Er zijn nog bijna geen gasten in het resort en ook aan het strand is het dus rustig. De strandbar is pas net geopende dit seizoen en heeft nog geen tapbier, het wordt daarom een fles bier van 1,5 liter die we samen delen. De prijs op de kaart blijkt niet te kloppen, de menukaarten zijn nog van vorig jaar en alles is veel duurder geworden. We zijn het daar niet mee eens, moeten ze de kaarten er maar niet neerleggen. Als goedmakertje krijgen we een borreltje. Warme hapjes hebben ze nog niet, enkel pinda's en pistache nootjes. Oh nee, toch ook geen pinda's meer, dus het worden pistache nootjes. De prijs op de kaart is 100 SOM, maar ze willen ons 240 SOM laten betalen. We leggen 100 SOM (ongeveer € 1,25) neer en geven aan dat het daar maar voor moeten doen.
Er zitten een aantal mannen op een bankje met van die typische Kirgizische hoedjes op. Een mooie gelegenheid om die op de foto te zetten en meteen via Google Vertaal te vragen wat die hoedjes betekenen. Het blijkt dat iedereen een eigen tekening op het hoedje kan kiezen, maar dat de rand van de hoed aangeeft wat de ouderdom van de persoon is. De oudsten hebben een hoedje met zwarte rand, de iets minder ouderen een met bruine rand en degenen die niet zo oud zijn een blauwe rand. Op de foto staat ook iemand met een hoedje met een witte rand, maar dat hebben we toen niet gevraagd wat dat betekent. Het westers petje kent natuurlijk iedereen, dat zal de gids of chauffeur zijn.
Na een lekkere douche gaan we naar het café annex restaurant voor het diner. De prijzen op die kaart blijken wel te kloppen en lijken ook lager. We worden goed geholpen en hebben lekker gegeten.
Terug op de kamer zijn we beiden moe en stappen ons bed in. Morgenochtend maar eens kijken wat voor weer het is en een plan trekken voor de komende dagen.
Zondagochtend 19 juni ontbijt met gebakken eieren gegeten in Hotel Aurora+ aan de noordkant van het Yssyk meer. Nadat we de route opnieuw hadden uitgezet met meer kilometers binnendoor in Kirgizië, kunnen we vertrekken. We hebben besloten om vandaag naar Song Köl te gaan, een bergmeer op meer dan 3000 meter hoogte waar we kunnen slapen in een yurt kamp.
Onderweg langs de noordkant van het meer hebben we de tank nog volgegooid in Balykchy, eten gekocht voor de lunch en gepind. De lunch hebben we gegeten aan de oever van het Orto Tokoy stuwmeertje.Lekker in het zonnetje het brood met kaas en worst verorberd. Daarna verder gereden over de grote weg richting Naryn tot we de afslag Song Köl konden nemen.
Vanaf de afslag is de weg onverhard en loopt deze gestaag omhoog door diverse mooie valleien. Uiteindelijk komen we boven aan bij het meer waar nog gigantische (gras-)velden omheen liggen en waar diverse families hun kuddes laten grazen. Het is daarna nog 35 km naar het yurt kamp, waarbij we ter plekke kiezen voor een iets luxer kamp dan aangegeven door SilkOffRoad.
Het wordt yurt kamp Ak Tai, waar we voor $ 40 per persoon kunnen slapen, dineren en ontbijt krijgen. Dat is duur als je het vergelijkt met een hotel, maar later horen we dat we het meest luxe yurt kamp gekozen hebben en dat verklaart de prijs. Drank zoals bier is extra, maar toch is het goed goed om met een biertje te beginnen besluiten we. Het is op dat moment zonnig en je kunt zelfs op deze hoogte van bijna 3100 meter in je t-shirt van de zon genieten. Als er wolken komen of als de zon later onder gaat wordt het al snel kouder.
Bij het yurt kamp is er geen wifi en ook de mobieltjes hebben er geen bereik. We kunnen het thuisfront dus niet laten weten waar we zitten en hebben zelf ook weinig aan onze digitale spullen. Martin heeft flink last van de hoogte in het yurt kamp, hij voelt zich als een goudvis die continu naar adem ligt te happen. Hij heeft continu het gevoel dat hij te weinig lucht krijgt en voelt zich daarom niet lekker.
Het diner wordt opgediend in de "dining room" yurt. We krijgen een lekker soepje, gevolgd door een soort van spaghetti. Alles aangevuld met diverse soorten brood, zoetigheid en snoepjes. Het diner is om 20 uur en er is al aangegeven dat om 23 uur de stroom uit zal gaan, het wordt dus een korte avond. Behalve wij tweeën zit er nog een Duits wandel gezelschap in het yurt kamp, voor de rest is het nog leeg. De vrouw van het yurt kamp geeft aan dat ze ongeveer 500 gasten hebben in juni en 600 in juli, dat is nog steeds veel minder dan in 2019 vóór Corona. Het yurt kamp wordt eind mei opgebouwd en eind september weer afgebroken, waarbij het in mei nog heel koud kan zijn en het in september meestal nog wel gaat met de temperatuur.
Veel mensen uit de dorpen komen zelf ook met de yurt tent naar de bergen samen met hun vee om in de maanden juni, juli en augustus in de bergen te leven. Het vee heeft dan voldoende te grazen en gedurende deze 3 maanden hebben de kinderen zomervakantie.
In de "dining room" vertrekken alle Duitsers naar hun eigen tent na het eten en blijven we alleen over. Een kampvuur wordt er vandaag niet gemaakt, dus er zit weinig anders op dan zelf ook vroeg naar bed te gaan. Er is afgesproken dat de kachel in onze yurt om 21 uur aangestoken wordt, zodat het in het begin lekker warm is met slapen. We zijn om 21:30 uur maar eens gaan vragen en ze waren ons inderdaad vergeten. De kachel wordt opgestookt en al snel wordt het lekker warm, echter de kachel brandt nog even door en het wordt daarmee nog warmer. Rob is zo vertrokken, maar Martin kan niet in slaap komen. Hij blijft naar zuurstof happen en heeft blijkbaar ook wat teveel zoetigheid gegeten waardoor hij ook nog wat hyper is en last heeft van zijn buik. Uiteindelijk lukt het Martin slechts om 2,5 uur te slapen deze nacht, dat zal weer ingehaald moeten worden.
Morgenochtend wordt de yurt weer opgewarmd om 05:00 uur, zodat we lekker warm op kunnen staan. Daarna zullen we binnendoor weggetjes gaan rijden naar het Toktogul meer.
Op maandagochtend 20 juni wordt om 06:00 uur de kachel weer opgestookt om het lekker warm te maken in de yurt. Gelukkig niet zo warm als gisteravond, maar lekker genoeg om op te staan en ons aan te kleden. Het is zonnig buiten en we kunnen genieten van prachtige uitzichten vanaf het yurt kamp. Het meer met de uitgestrekte velden er omheen en daarachter de witte toppen van hoge bergen. Dit soort vergezichten zullen we gaan missen. Het ontbijt is zoals gevraagd brood met gebakken eieren en voldoet prima.
Aangezien vanochtend de tassen op de motor nog wit uitgeslagen waren van de vorst, zijn we blij dat we in volle zon kunnen aanrijden. Dit zorgt ervoor dat net warm genoeg is om het niet meteen koud te krijgen. Eerst nog een stukje om het meer heen met de klok mee, daarna westelijk door de bergen. We gaan nog enkele passen over van bijna 3400 meter, waarna we omlaag rijden in de richting van een steenkoolmijn. Vanaf de steenkoolmijn is de weg helemaal kapot gereden door de vrachtauto's en is het af en toe wat lastiger rijden vanwege de diepe sporen en gaten in de weg. De weg draait naar het noorden en komt uit in een wat grotere plaats waar we weer kunnen tanken.
We zien daar geen bakker en besluiten om het kopen van een brood uit te stellen tot in een van de volgende dorpjes. De weg is vanaf hier prachtig aangelegd en mooi verhard en we slingeren lekker door het prachtige landschap waar we geen genoeg van kunnen krijgen. Na een tijdje gaan we van deze weg af en slaan een klein pad in, op dat moment denken we dat dit een klein stuk zal zijn waarna de weg weer beter gaat worden. Echter niets is minder waar, dit pad, soms wat breder en soms erg hobbelig volgen we de komende 150 km! Er is geen bakker langs de weg, dus de lunch moeten we vandaag overslaan.
Rob rijdt voorop en onderweg ziet Martin ineens een zadeltas liggen van Rob. Gelukkig reed Martin op dat moment achteraan, anders hadden we de tas nog moeten zoeken. Door al die schokken op de onverharde bergweggetjes hebben de stiksels van de draagriemen het begeven. Nog even bekijken of we ze nog laten maken of maar zien wat ze ervoor vragen bij terugkomst. Tot die tijd worden de tassen achterop gebonden met enkele spinnen.Als we na 150 km bij betere wegen komen, hebben we ons beiden voorgenomen dat we morgen niet weer een dergelijke route gaan rijden, maar dat het beter is om dan koers te zetten naar Bishkek.
Rond 18 uur komen we aan in het plaatsje Toktogul waar we na enig zoeken (eerst een tweetal hotels afgekeurd door ons) een guesthouse vinden voor de nacht. We zijn nog geen half uur bij het guesthouse of het begint flink te regenen, gelukkig kunnen de motoren onder het afdak staan. Het regent echter te hard om nog even boodschappen te doen en drinken te halen, we zien wel hoe het loopt. We kunnen bij het guesthouse genieten van een diner, dus daarvoor hoeven we niet meer de deur uit. In het guesthouse zitten ook twee Franse vrienden die met een gids met busje een hiking vakantie hebben geregeld. Zij hebben een fles wijn voor het avondeten en laten ons daarvan mee genieten, lekker! Als de fles op is, besluiten we met de gids en zijn auto even nieuwe wijn en wat bier te gaan halen, zodat we gezellig de avond af kunnen sluiten.
Als het morgen droog is gaat het gezelschap hiken in de bergen rond Toktogul, een alternatief programma hebben ze nog niet. Wij gaan morgen over de verharde weg naar Bishkek en kijken van daaruit wat we de komende dagen gaan doen.
Dinsdagochtend 21 juni staat er een uitgebreid ontbijt voor ons klaar, waar we lekker van genieten. Het miezert nog een beetje, maar volgens de weersverwachting zou het rond 10 uur droog zijn. Nu is niets onzekerder in de bergen van Kirgizië dan het weer, dus we wachten gespannen af. In Bishkek wordt het droog en warmer (26 graden), maar wel zwaar bewolkt en toch een kleine kans op miezer. We gaan het zien en doen lekker rustig aan met vertrekken. Bij Rob worden alle tassen achterop de motor gebonden, aan de zijkanten lukt niet meer en het is maar voor één dag.
Om 10 uur is het inderdaad droog en de wegen zijn ook al droog als we vertrekken. Eerst nog even het modderpad afrijden naar de grote weg en dan het gas erop tussen de bergen door. Er staan ons vandaag 2 passen te wachten van boven de 3000 meter, dus het zal soms wat kouder worden. In het eerste deel krijgen we een waarschuwing van meneer de politieagent dat we niet te hard moeten rijden, maar hij was gelukkig niet door zijn speedcamera aan het kijken. Gestaag klimt de weg omhoog door het dal, waarbij we uiteindelijk boven komen bij de eerste pas van 3175 m. Dit is de hoogste pas van vandaag en het is er koud, op plaatsen is de weg nog wit uitgeslagen van de vorst maar gelukkig is het wel droog. De snelheid gaat omlaag, zodat we het niet te koud krijgen.
Na de eerst pas volgen een aantal hele mooie vergezichten met weides waarin de lokale mensen vele yurts en vee naartoe hebben gebracht. Het blijft mooi om te zien en blijven ook enthousiast terug zwaaien als de mensen ons vriendelijk lachend toezwaaien. Ondertussen wordt het wat donkerder en de buien komen dreigend opzetten vanaf de bergen aan de zijkanten. In de verte zien we al wat regen en niet lang daarna krijgen we een buitje over ons heen, het is gelukkig niet veel maar maakt het wel weer kouder om te rijden. Verder weg ziet het er weer beter uit, dus we rijden snel door om in het zonnige gedeelte te komen. Dat lukt goed en we genieten nog van de laatste paar landschappen voordat we de klim maken naar de tweede pas. Net voordat we de tunnel induiken stoppen we nog even om van het landschap te genieten en dan kan Rob zijn handen nog wat opwarmen. Dit soort vergezichten zijn nu even verleden tijd en we zullen er nog wel met weemoed aan terugdenken.
Boven aan de pas gaan we door de donkere tunnel naar de andere kant van de berg. Er staan stoplichten voor de vrachtauto's omdat die elkaar bijna niet kunnen passeren in de tunnel. Er is een vrachtauto die de stoplichten genegeerd heeft, met als gevolg dat we midden in de tunnel vast staan omdat de vrachtauto's niet langs elkaar heen kunnen zonder de tunnelwand te raken. Uiteindelijk schuurt een oude vrachtauto er zich langs de tunnelwand en de andere vrachtauto tussendoor en kan het rijtje weer in beweging komen. Aan de andere kant van de tunnel ziet het donkerder en het lijkt te regenen, als we dichterbij komen blijkt het niet te regenen maar zitten we in de wolken. We zitten op ongeveer 3200 meter en in de wolken is het koud. We weten echter dat de weg snel gaat dalen en rijden dan ook meteen door. De weg gaat hard omlaag, eerst met haarspeldbochten, daarna wat wijdere bochten. Wat verder beneden voelt het al behaaglijker en we rijden verder langs het wild stromende riviertje naar beneden. Binnen de kortste keren dalen we naar 1200 meter waar het lekker warm is, we zijn in korte tijd dus 2000 meter gedaald!
Op 1200 meter licht een lunchtentje waar we even stoppen voor een broodje en wat drinken. Het is hier lekker warm in het zonnetje en ook de rest van de route lijkt slechts licht bewolkt te zijn.We rijden nu de laatste heuvels uit naar de grote weg in de richting van Bishkek, alwaar we rechtsaf slaan op deze vierbaans weg. Het is gelukkig niet zo druk op de weg als anderhalve week geleden en we kunnen prima doorrijden. Steeds gebruiken we de truc om achter een snelle auto te blijven, zodat wij niet van de weg geplukt worden maar de auto voor ons. Een keer gaat dat verkeerd en wordt behalve de auto ook Martin langs de kant van de weg gezet. Er wordt gevraagd naar de papieren en Martin gaat heel omslachtig de papieren zoeken in de bagage in de zadeltassen. Dat duurt even, maar lijkt de agent niet te deren. Na de controle van motorpapieren en het rijbewijs zegt meneer agent dat ze met de speedcamera zagen dat Martin te hard gereden had. Martin geeft aan dat dat niet waar is en dat de auto voor hem te hard reed maar hij niet. Wonderbaarlijk genoeg krijgt hij daarop zijn papieren terug en mag hij verder rijden.
Het laatste deel naar het hotel is het wat drukker en we zijn rond half vijf bij het hotel . We hebben niet gereserveerd en ze geven aan dat er vandaag alleen nog een eenpersoonskamer is en voor de volgende 2 nachten wel een tweepersoonskamer. De prijs is echter hoger als bij booking.com en als Martin dat laat zien gaat de prijs omlaag tot net onder het niveau van booking.com. Voor de eerste nacht wordt een ligbedje erbij gezet in de eenpersoonskamer, zodat het toch allemaal goed komt. De motoren staan weer achter het afgesloten hek, dus ook dat is geregeld. Even bij het zwembad zitten dat in die twee weken gevuld is, daarna douchen en via een ommetje eten bij hetzelfde restaurant dat we eerder aangedaan hebben. Wederom erg lekker gegeten hier. Terug bij het hotel nog een biertje om de avond af te sluiten en dan het bed in. Hopelijk kan Rob goed slapen op het ligbedje.
Morgen rond 11 uur gaan we de motoren inleveren. Een dag eerder dan gepland, maar we hebben het zo'n beetje gezien en kunnen dan nog genieten van een extra rustdag. Kijken of we het geld terug krijgen van die dag en wat ze gaan zeggen van de kapotte zadeltas.
Woensdagochtend 22 juni starten we de motoren voor de laatste keer in Kirgizië. We hebben om 11:00 uur afgesproken om ze in te leveren bij Nikita van SilkOffRoad in Bishkek. Gelukkig hebben we de coördinaten gekregen waar we de navigatie op in kunnen stellen, op adres kun je hier in Kirgizië niets vinden. Enerzijds omdat het een doolhof van straatjes is waar niet altijd een straatnaambordje bij hangt. Anderzijds zijn alle straten hernoemd van Russisch naar Kirgizisch na de onafhankelijkheid van Kirgizië, maar kennen de mensen zelf enkel de Russische straatnamen.
Aangekomen bij Nikita maakt hij de poort open en kunnen we de motoren onder de gigantische overkapping rijden. Nikita is geen motorrijder, maar heeft enkel het depot voor SilkOffRoad, zelf verhuurt hij Toyota's Squoia V8 4WD aan toeristen voor $ 80 per dag. Hij heeft van Matas de checklist gekregen die hij na moet kijken en vind aan de hand daarvan geen gebreken waarvoor we de borg moeten aanspreken. De zadeltassen staan niet op de checklist, dus worden niet geteld :-) . Ook het gerepareerde blok wordt niet opgemerkt en is overigens goed dicht gebleven de rest van de reis. Zelf nog even de kabels van de navigatie los gehaald, waarna er een taxi gebeld wordt die ons naar het hotel brengt. De koffer is netjes op de plek aangekomen bij Nikita, die nemen we weer mee voor de terugreis naar Tblisi. Met de taxi chauffeur terugweg afgesproken dat hij vrijdagochtend om 8:30 bij het hotel is om ons naar het vliegveld te brengen, is dat ook alvast geregeld.
We zijn rond de middag klaar en voor de rest van de dag staat er niets op de planning. We besluiten dat we beiden een beurt bij de kapper kunnen gebruiken en lopen naar de barbershop die we dicht bij het hotel hebben gezien. Knippen en een scheerbeurt voor Martin zodat we er weer gelikt op staan. Daarna een broodje kopen met wat drinken voor de lunch, die we lekker in het park opeten.
Daarna terug naar het hotel gegaan en de motorkleding gewassen in de badkuip. Gezien de hoeveelheid zand die achterblijft in de badkuip was dit hard nodig en zo hebben de mensen bij de luchthaven geen plaatsvervangende schaamte als ze achter onze motorjassen aansluiten. De motorspullen hebben we buiten aan de waslijn gehangen om te drogen en ook de motorlaarzen/schoenen hangen daarbij.
Verder deze middag maar eens lekker luieren op de strandstoelen bij het zwembad en een dutje doen in de schaduw. Heerlijk om even weg te doezelen met 30 graden. Laat in de middag arriveren er enkele Oezbeken die spullen uit China halen en weer verkopen in Oezbekistan. Even een praatje gemaakt en samen geprobeerd om de Yandex Taxi app te installeren op de telefoon van Martin. Deze App is een tegenhanger van Uber voor deze landen en wordt veel gebruikt. Helaas kunnen wij die niet installeren omdat ons Apple profiel aangeeft dat we in Nederland wonen. Zowel de Yandex Taxi als de Uber app werken hier niet voor ons. We krijgen nog de tip om naar Dordoi Plaza te gaan om te eten, er schijnen daar goede restaurants te zijn.
Rond 20 uur lopen we naar Dordoi Plaza dat op ongeveer 1 km afstand ligt. Het is een modern shopping center dat ook in de modernste steden niet zou misstaan. Wat een verschil met de arme dorpen als je dit ziet en hier rond loopt. Je waant je in de moderne westerse wereld in plaats van in Kirgizië. Op de hogere etages zijn er diverse restaurantjes en we kiezen vandaag voor Burger House om een lekkere burger met friet te eten. Na het diner lopen we terug in de richting van het hotel en laten Google Maps ons leiden naar het Steinbräu Brauhaus dat op slechts enkele honderden meters van ons hotel verscholen ligt in het groen. Een Duitse biergarten waar we genieten van enkele lekkere Duitse halveliters voor minder dan € 2 per stuk. Om 22:00 uur wordt er gemeld dat de tent gaat sluiten en dat we nog een laatste drankje kunnen bestellen. Daarna terug gewandeld naar het hotel en lekker het bed in gedoken.
Morgen willen we in de ochtend wat sightseeing doen in Bishkek, enkele te bekijken zaken liggen op loopafstand, en daarna weer even chillen op de strandstoel bij het zwembad.
