Toch naar Kirgizië!

Vandaag dinsdag 7 juni de diverse opties onderzocht om de reis voor te kunnen zetten. Doelstelling is dat we over een week minimaal in Oezbekistan moeten kunnen zijn om de reis af te kunnen maken.

Optie 1: Bellen naar Ministry of Foreign Affairs van Azerbeidzjan om te proberen of we toch toegang kunnen krijgen met een speciale code. Diverse malen geprobeerd, maar de verbinding werd telkens na kortere of langere tijd verbroken. Hier komen we dus niet verder mee.

Optie 2: Transport van de motoren via OceanNet. Geprobeerd om contact te krijgen met Stefan van OceanNet. Dat is later op de dag gelukt, maar hij heeft nog geen verdere informatie voor ons.

Optie 3: Route via Rusland naar Kazachstan. We zijn hiervoor naar het Russisch visum bureau gereden en informatie opgevraagd. Een visum aanvragen duurt minimaal 3 werkdagen, dus dat moet in het optimale geval lukken. Ze geeft echter ook aan dat een transit visa of een tourist visa niet mogelijk is, enkel een private visa. We weten niet wat dit precies betekent en geeft ook weinig zekerheid.

Optie 4: We wachten tot de grens met Azerbeidzjan open gaat. Dit is niet echt een optie meer of de grens zou binnen 2 dagen open moeten gaan. Hier gaan we niet op gokken.

Optie 5: We verkopen de motoren in Tblisi, vliegen naar Tasjkent en kopen daar weer andere motoren om de reis voort te zetten. We zijn enkele motorzaken afgegaan, maar die wilden onze motoren niet, verkochten alleen nieuwe motoren. Uiteindelijk hebben we deze optie ook opgegeven, we rijden ze wel naar huis.

Optie 6: We vliegen naar een van de Stan landen en huren daar een motor om toch de rondrit te kunnen maken door de Stan landen, eindpunt Mongolië geven we dan op. We hebben hiervoor contact gezocht met SilkOffRoad Kazachstan. Zij geven aan dat de grens tussen Tadzjikistan en Kirgizië gesloten is vanwege corona en voorlopig niet open zal gaan. We moeten daarom kiezen tussen een route in Kirgizië of door Tadzjikistan, waarbij ze aangeven dat Kirgizië mooier is. Prijzen en beschikbaarheid lijken te passen als we aankomen in Alma-Ata (Kazachstan) en na het rondje weer vertrekken vanuit Bishkek (Kirgizië). Daarop vluchten gezocht van Tblisi naar Alma-Ata en voor de terugreis Bishkek naar Tblisi. Die hebben we gevonden en geboekt en daarmee was de dag alweer bijna om.

Aangezien de vlucht naar Alma-Ata morgenavond pas vertrekt, hebben we bij het hotel geregeld dat we de kamer morgen overdag nog kunnen gebruiken. Daarnaast kunnen we de motoren stallen op de binnenplaats bij het hotel en hebben we nog een kamer geboekt voor 24 juni als we weer terug zijn in Tblisi.

Daarna biertje gaan drinken en eten in een restaurant in de buurt.

Morgen gaan we de banden laten wisselen en een koffer kopen voor de vlucht.

Op woensdagochtend 8 juni zijn we na het ontbijt naar de auto bazaar gereden en snel genoeg iemand gevonden die de banden kon wisselen. Wielen monteren en demonteren moeten we zelf doen, maar dat was ook ons plan. Deze man was erg snel, hij was sneller met de banden omleggen dan wij met demonteren en monteren van de wielen (wat per wiel maar maximaal 3 schroeven is). Tevens nog olie gekocht en beide motoren een halve liter extra gegeven, was inmiddels weer 3.500 km geleden. Ook de koelvloeistof nog aangevuld tot het maximum niveau.

Gevraagd waar we een vliegtuig koffer kunnen kopen en naar die winkelstraat gegaan. Echter zagen we op dat moment een bericht binnenkomen dat de heenvlucht niet meer geboekt kon worden en dus voor ons geannuleerd was. Klote!

Snel de weg naar het hotel gepakt en opnieuw gaan proberen om een vlucht te boeken. Dat is uiteindelijk gelukt, maar het is een vlucht met 2 tussenstops en lange wachttijden geworden. We vliegen eerst van Tblisi naar Yerevan in 45 minuten, daarna 11 uur wachttijd gevolgd door een vlucht van 2 uur naar Antalya in Turkije. Wederom 9 uur wachten en dan de vlucht van 6 uur naar Alma-Ata.In totaal zijn we dan meer dan 30 uur onderweg, maar komen nog op tijd aan om de motoren op te pikken.

De vlucht naar Yerevan vertrekt vanavond om 19:35 uur, dus we moeten op gaan schieten met het koffer en inpakken. In het centrum nog een koffer gekocht waar we alle motorspullen en de toilettassen in gestopt hebben (vanwege limiet van 100 ml voor vloeistoffen zitten hier ook de toilettassen in). Kleren en elektronica in de rugzakken en de motorjas los erbij. Om half 5 de taxi besteld, waardoor we tijdig op de luchthaven waren om nog wat te kunnen regelen. Dat was nog even spannend, want we waren er nog niet van overtuigd dat alles goed was gegaan met de boeking. Bij het inchecken zijn we driemaal op en neer gemoeten tussen balies (papierwerk, betalen, papierwerk, betalen, instapkaarten, maar toen was alles geregeld en konden we de security check in.

Opgelucht nog even een biertje gepakt en in het vliegtuig gestapt. Ondertussen hadden we een hotel geregeld in Yerevan op 1,5 km van de luchthaven. De man van het hotel heeft ons op het vliegveld opgepikt, zijn vrouw nog wat eten laten maken en gaat ons morgen weer naar het vliegveld brengen.

Morgen een dag met de vlucht naar Antalya in Turkije en lange tijd wachten op de volgende vlucht. Dat geeft ons de tijd om weer een blog te maken.

In de vroege ochtend van donderdag 9 juni zijn we naar het vliegveld van Yerevan vertrokken, de hoteleigenaar heeft ons gebracht. Inchecken ging soepel al werd ons in eerste instantie verteld dat we 140.000 (ongeveer € 280) moesten betalen voor de koffer, later is dat 40.000 (ongeveer € 80) geworden. Goede vlucht gehad en mooi op tijd geland in warm en vochtig Antalya in Turkije. Aangezien we daar weer 9 uur moeten wachten zijn we met de metro/tram naar het centrum gegaan. Daar even wat gegeten en gedronken en meteen de tijd benut om een nieuwe blog te maken.

Daarna was er nog een uur over waarbij we naar de zee gewandeld zijn en even hebben genoten van de frisse zeewind. Het is is vochtig warm en er zijn voor onze beleving al veel toeristen, gelukkig morgen weer in een rustiger land. Om 17 uur waren we weer op het vliegveld met de metro/tram en omdat we de instapkaarten al hadden konden we direct door naar de paspoort en security controle.

Vanuit de vertrekhal een hotel geboekt in Alma-Ata zodat we nog enkele uren kunnen slapen als we aangekomen zijn. Het vliegtuig landt om 03:00 uur plaatselijke tijd, de vlucht duurde 5 uur, waar we op 6 uur gerekend hadden. Dit was een meevaller en snel een taxi gepakt naar het hotel. De taxichauffeur vroeg veel te veel voor de rit (24.000), we hebben hem naar huis gestuurd met 10.000 met de opmerking dat hij het daar maar mee moet doen. Heeft hij nog goed genoeg verdiend.

Goed ontvangen in het hotel, nog even een biertje gedronken en het nest in gedoken. Morgen om 10:00 uur staan de motoren op ons te wachten.

Op vrijdagochtend 10 juni na een korte nacht zijn we opgestaan. Het tijdsverschil met Tblisi is 2 uur en Antalya 3 uur, dat is nog even wennen. Het hotel heeft geen ontbijt, dus dat regelen we onderweg wel ergens. Met de laatste 1.000 hebben we ons in Alma-Ata met de taxi naar de motoren laten brengen. Daar aangekomen was de monteur nog met de motoren bezig, maar konden we al aan de slag om de navigatie erop te monteren. De koffer nemen zij mee naar Bishkek, dus die kunnen we hergebruiken voor onze vlucht terug naar Tblisi.Nadat we het papierwerk, de betalingen en de uitleg gehad hebben, kunnen we eindelijk op pad. Eerste stop is het benzinestation, daarna een eettentje om te ontbijten. Nadat de magen weer gevuld zijn gaan we op pad met de motoren. Ze zijn een stuk kleiner dan onze eigen motoren, Martin kan zelfs met beide platte voeten bij de grond en het voelt allemaal wat meer bromfiets achtig aan. Echter ze lopen goed en zullen prima geschikt zijn om grotere delen offroad mee te rijden. Het zadel zit niet lekker, onder andere doordat de zadeltassen ver naar voren liggen. Dit hebben we bij de eerste stop maar meteen even aangepakt door die verder naar achteren te zetten. Dat zit al een stukje beter, al kunnen ze niet tippen aan de lekkere zetel op onze eigen motoren. Een windscherm hebben deze motoren niet, dus we zitten veel meer in de wind en de herrie. Nu merken we dat goed op de "snelweg", straks door de bergen waarschijnlijk wat minder. Door de hitte en een klein buitje dat lekker afkoelt naar de grens met Kirgizië gereden.

Er staat een lange rij auto's te wachten bij de grens, we besluiten om daar niet op te wachten maar de rij voorbij te rijden. De douaniers kunnen dat wel waarderen en laten ons inderdaad als eerste door en de volgende wijst ons erop dat we wederom voorbij de rij auto's mogen rijden. Het is weer apart bij de grens. De eerst grenspost geeft je een klein blanco uitgesneden papiertje, waar de tweede een stempel op zet dat de paspoort controle is gedaan, derde nog een stempel dat de bagage is gecontroleerd en de vierde het papiertje weer in neemt.

Aan de kant van Kirgizië is het wederom wachten en mogen de auto's, motoren en vrachtauto's in groepjes naar de douane. Dit gaat vlotter en we zijn er dan ook snel doorheen.

De mensen in Kirgizië lijken wat vriendelijker en dat blijkt ook verder op de dag. We rijden door naar het centrum van Bishkek, wisselen wat geld en gaan op zoek naar een simkaartje. Na wat navragen komen we bij de juiste winkel uit. Voor € 6 heb je onbeperkt internet voor 30 dagen. Helaas werkt de hotspot niet, daarvoor moeten we nog € 0,60 bijbetalen. Het duurt een tijdje, maar uiteindelijk is alles geregeld. Rob staat nog bij de motoren te wachten en samen een hotel uitgezocht dat in de buurt ligt. Bij het hotel Asian Mountains worden de motoren netjes achter een gesloten hek gezet en hebben we een heerlijke kamer met airco tot onze beschikking. De vrouw achter de bar adviseert nog een restaurant dat we later bezocht hebben. Is inderdaad een prima restaurant met goede bediening.

Hiermee zit de eerste dag in Kirgizië erop, morgen trekken we de bergen in.

Op zaterdag 11 juni hebben we na een uitgebreid ontbijt bij hotel Asian Mountains de spullen nog wat herschikt op de motoren. Daarna op pad gegaan met de track die gisteren gemaakt hebben op basis van de slaapplaatsen die we doorgekregen hebben van SilkOffRoad. Het duurt een hele tijd voordat we de stad uit zijn en zeker met deze warmte minder leuk, ondertussen ook maar getankt voor de zekerheid. 28 liter benzine voor € 21 is mooi meegenomen, niet zo goedkoop als in Iran, maar veel goedkoper als in Nederland.

De motoren rijden prima en de vering verteert alle hobbels goed. De motor van Martin heeft een lekke voorvork kering, maar dat is Martin wel gewend. Met een doekje er omheen is dat voor ons opgelost en kunnen we mee rijden tot we de motoren weer inleveren. Het zadel en de zitpositie is stukken slechter dan op onze eigen motoren, we krijgen dan ook wat sneller last van onze kont. Om het zadel is een soort van dik net getrokken, waarschijnlijk voor wat extra koeling maar het zit niet zo lekker.

Nadat we de stad uit zijn buigt de route na een tijdje af naar het zuiden en gaan we richting de bergen. De tolpoort is gratis voor motoren en daarna gaat het gestaag omhoog. Het wordt steeds mooier, maar langzaamaan ook steeds kouder. De eerste pas ligt meteen op 3130 meter hoogte en geeft al een schitterend uitzicht. Nadat we de lange tunnel door zijn, begint de afdaling waar het weer wat warmer wordt.

Overal staan yurts om te slapen en waarin de bergbewoners wonen. Paarden, schapen en yurts lijkt zo'n beetje het leven van deze mensen te zijn. Bij een stop in een wegrestaurant hebben we wat gegeten en tevens ons wat dikker aangekleed met het oog op de volgende hoge pas. Die komt er al snel aan, want ook nu rijden we gestaag omhoog langs het wild stromende riviertje af. Deze pas eindigt op 3175 meter hoogte, waarbij we de eerste dag dus al 2 passen gehad hebben boven de 3000 meter.

Daarna gaat de weg door een soort van canyon bergaf tot we bij het Toktogul Reservoir (groot meer) uitkomen. De route loopt daar omheen en het is weer heerlijk warm in het zonnetje. Aan de andere kant van het meer hebben we onze slaapplek uitgekozen bij het Toktogul Lake Resort. Het is inderdaad een resort en voor € 23 per nacht inclusief ontbijt zijn we de man. Het duurt eventjes voordat het ons lukt om een biertje te krijgen op het terras, maar uiteindelijk is ook dat gelukt. Lekker genieten van het uitzicht, de soep met gebakken vis en de kwalificatie van de Formule 1. Bij Martin rommelt het weer in zijn buik, dus die duikt tijdig zijn nest in, in de hoop dat het morgen beter gaat. Morgen gaan we naar Arislonbob, dit is een toeristenplaats waar ook nog een waterval te zien is en wellicht een offroad rondje gemaakt kan worden door de bergen. Dus misschien wel een extra dag waard. De reis is iets van 250 km, dus we zullen er wel tijdig zijn.

Op zondagochtend 12 juni was het even zoeken waar het ontbijt geserveerd werd bij het hotel. Uiteindelijk gevonden en genoten van het ontbijt. Het begint al warm te worden en we twijfelen welke kleren we aan zullen doen. Uiteindelijk wordt het een middenweg en zien we later op de dag wel. We zitten nu op ongeveer 700 meter en uiteindelijk blijkt dat we bijna de hele dag nog lager zullen rijden, steeds stroomafwaarts en later door de laagvlakte. Het eerste deel is erg mooi tussen de bergen door en naast de langgerekte stuwmeren die er liggen. Langs de grens met Oezbekistan is het vlak en minder mooi. De weg is regelmatig opengebroken of zijn ze aan bezig, met deze motoren is het echter wel lachen om die stukjes offroad. Maar eens zien of we nog serieuze stukken offroad kunnen vinden in de komende dagen. Vandaag of morgen moeten we wat tracks hiervoor ontvangen van SilkOffRoad.

Einde van de dag klimt de weg weer omhoog naar 1700 meter met als eindpunt Arslanbob een toeristisch dorp zegt men. Het dorp is bekend om de authentieke sfeer en de twee watervallen die er zijn. Het is even zoeken naar het bureau voor de reserveringen van de slaapplaatsen, uiteindelijk ook gevonden. Een stukje terug bij het tankstation worden we opgepikt door een jongetje dat ons via een binnenweggetje bij het gasthuis brengt. Het is een soort van oude boerderij gemeenschap waar we een eigen slaapkamer hebben en op het erf een nieuwer gebouw staat met douche en toilet. Het wordt in kleermakers zit zitten want een hoge tafel en stoelen zijn er niet, echter zijn onze ledematen daar niet meer op getraind. Na binnenkomst wordt er al wat brood en fruit op tafel gezet voor ons. De mensen zijn heel vriendelijk zoals we al eerder ervaren hebben in Kirgizië en maken het ons zo goed mogelijk naar de zin. Ook het avondeten kunnen we hier nuttigen, ze hebben een heerlijke schaal nasi gemaakt (althans daar lijkt het op en smaakt het naar).

Na het avondeten zijn we nog een stukje gaan wandelen naar de kleine waterval. Alle toeristen en bijna alle standhouders zijn inmiddels verdwenen dus we kunnen op ons gemak rondkijken. Het begint al duister te worden, dus de tocht terug maar weer aangevangen. Ditmaal niet over de wandelpaadjes over de heuvel, maar de straten door het dorp om in het dorp nog wat water te kopen. Stiekem hopen we ook nog ergens iets van een kroeg of bier verkoop tegen te komen, maar die hoop is tevergeefs. Ze zijn hier wat behoudend moslim en alcohol is niet toegestaan. De enige winkel die alcohol verkocht is afgelopen jaar verdwenen.

Hopelijk hebben we morgenochtend enkele tracks binnen van SilkOffRoad en kunnen we dan de route aanpassen.

We nemen ons voor om na het ontbijt eerst de grote waterval te bezoeken (5 km lopen) en daarna verder te rijden.

Aangezien er verder niets te beleven is, zijn we vroeg ons bed in gedoken.