Van Tblisi via Armenië naar Iran

Op donderdagochtend 19 mei hebben we Tblisi doorkruist op zoek naar achterbanden, het wordt ons namelijk steeds duidelijker dat we die in Iran niet gaan vinden. Uiteindelijk twee tweedehands banden gevonden van de juiste maat. en die meegenomen voor 150 Lari. Zien er nog redelijk goed uit en nieuwe banden blijken niet te krijgen. Meteen maar wat spanbanden gekocht om die vast te maken en een vultrechter voor de olie. Op de bazaar in Tblisi hebben ze werkelijk alle zooi die je maar kunt wensen en daar is ook een grote afdeling voor auto onderdelen, banden en ander sloop materiaal. Hiermee was het inmiddels middag geworden, hebben we de motoren terug gebracht naar het hotel en zijn de stad in gegaan.

Het was warm met 26 graden en we hebben dan ook geen grote toeristen tour meer gedaan. Lekker flesje wijn open laten trekken aan de straatkant en toen langzaam terug gelopen naar het hotel. In het hotel.

Inmiddels was het weer omgeslagen en werd storm met regen voorspeld. Daarom in de avond maar gaan eten in het restaurantje op de hoek bij het hotel. De wijn was niet te drinken, dus maar aan het bier.

Morgen Georgië afsluiten en naar Armenië reizen, hopelijk is het weer dan goed, want er is storm met alarm code 2 voorspeld.

Op vrijdag 20 mei hebben we de banden achterop de motor gebonden en zijn vanuit Tblisi naar Armenië gereden. Grote maar mooie wegen naar het zuiden toe.

De grensovergang ging soepel, maar al met al ben je daar toch meer dan een uur mee bezig. Bij de grens de verzekering afgesloten en een simkaart gekocht. We zijn daar ook twee Spanjaarden met de motor tegen gekomen. De ene was een toer naar Armenië aan het doen in 4 weken van ongeveer 14.000 km. De andere motorrijder was vanuit Georgië naar de grens met Azerbeidzjan gereden en kon ons vertellen dat de grenzen van Azerbeidzjan dicht zijn vanwege Corona.

Daarna nog over mooie wegen gereden in Armenië. Toen het begon te regenen hebben we een hotel gevonden in Ijevan. In het hotel gevraagd naar een restaurant waarop ze ons naar Menua Resort stuurden. Eerst nog rondje door het dorp gelopen, maar daar geen restaurant gevonden. Uiteindelijk de taxi gepakt naar Menua Resort. Dit was een soort van bungalowpark, waar we na veel moeite en uitleggen toch wat te eten hebben gekregen. We zaten apart in een klein huisje met een eigen kachel. Het eten was echter goed verzorgd. Taxi weer terug genomen naar het hotel.

Maar goed dat we gisteren tijdig gestopt zijn, want vandaag zaterdag 21 mei schijnt de zon weer volop. De route liep een groot deel langs het Sevanmeer dat op 1900 meter hoogte ligt. We hebben ongeveer 200 km continu rond 2.000 meter hoogte gereden en hadden het ondertussen koud gekregen.

In Vardenis hebben we een apart restaurantje gevonden en kregen er nog een kachel bij om op te warmen. Tevens bij Martin de binnenvoering in de jas gestopt en de winterhandschoenen aan, bij Rob het thermo ondergoed aangetrokken. Er werd nog een speciale witte Armeense soep voor ons gemaakt. Niet de lekkerste, maar wel te eten en warm.

Daarna verder gereden en door de maatregelen niet meer koud gehad. We zijn hierbij tot boven de 2.400 meter gekomen en later ook nog eens op 2.300 meter hoogte. Einde van de dag afgedaald naar Goris in het hotel Kirch.

Bij het hotel een echtpaar uit Oostenrijk tegen gekomen en de avond mee doorgebracht samen met een heerlijke BBQ (spiezen). BBQ op typische Armeense wijze blijkbaar met takken als vuur.

Op zondag 22 mei zijn we vanuit Goris naar Meghri gereden. Het was 's ochtends al meteen wat warmer en daarom de trui maar weer uit gedaan.

We zijn naar de hangbrug en grotwoningen van Khndzoresk gereden, laatste stukje over onverhard. Brug en kerkje waren wel leuk, grotwoningen valt niet veel aan te zien.

Daarna de passen naar Meghri genomen.

De uitgezette route hebben we niet kunnen rijden, want na enkele km's stuitten we al op een grenspost met Azerbeidzjan en daar kunnen we niet door. Toch maar de grotere passen genomen.

Deze waren schitterend met vele mooie uitzichten en vergezichten. De weg was op plekken erg slecht door de vele vrachtauto's, waarvan er eentje net voor ons bijna om kieperde in de bocht.

De Haer B&B was even zoeken, maar met Google maps toch snel gevonden. Leuke plek waar ook 2 Duitse fietsers waren, een Fransman en Spaans stel met de motor dat later op de avond binnen kwam. De Spanjaard heeft ons nog een en ander kunnen vertellen over Iran, waar hij net vandaan kwam. Hij was enthousiast over de mensen en het land, maar had met rijden veel last gehad van de wind. Onze simkaart van Armenië hebben we geruild met hem voor die van Iran..

's Avonds nog genoten van wijn en bier nu het nog kan (In Iran wellicht niet meer).

Vanochtend 23 mei zijn we op tijd opgestaan om tijdig bij de grens te zijn. We waren om 8:30 uur al bij de grens aan Armeense zijde, maar die was nog dicht. Het duurde bijna een uur voordat we Armenië uit waren en Hossein konden ontmoeten.

Daarna ging Hossein aan de slag. Het Carnet de Passage en de motor verzekering heeft uiteindelijk iets van 6 uur in totaal gekost, waardoor we pas om 15:30 de laatste grenspost konden passeren. Poeh, 7 uur van wachten bij de grens is toch wel een aanslag op ons geduld.

Nog een hapje gegeten met Hossein en enkele van de mensen waarmee hij samenwerkt. Bij het eerstvolgende tankstation over 20 km kregen we de verzekeringspapieren nog overhandigd, waarmee het papierwerk compleet was. Hossein kwam zelfs in de auto nog even langs om te controleren of alles goed was gegaan. Het weer was omgeslagen en een onweersbui hing dichtbij, dus maar snel doorgereden. Uiteindelijk maar enkele druppels regen gehad, maar met deze hoge temperaturen is dat geen probleem. Het was vanaf de grens nog 200 km naar Tabriz door een stormachtige wind van meer dan 60 km/u. Was lastig rijden waarbij je goed de aandacht erbij moest houden.

Hossein had voor ons het Sina Hotel al gereserveerd en omdat de navigatie nog niet op orde is voor Iran zijn we achter een taxi aan gereden naar het hotel. Het lijkt alsof er in de stad helemaal geen verkeersregels zijn en iedereen gewoon door elkaar heen rijdt en elkaar afsnijdt. In het hotel zitten volgens Hossein ook twee Duitsers die al geprobeerd hebben om de grens met Azerbeidzjan over te komen, maar wat niet gelukt is. Morgen maar even meer vragen hierover.

In de avond nog een rondje door de stad gelopen en een broodje kip verorberd. Daarna vroeg het bed in gedoken, morgen hopelijk minder wind.

Dinsdagochtend 24 mei de twee Duitsers getroffen in de lobby van het hotel in Tabriz. Ook zij wilden naar Kazachstan om de Pamir highway te komen. Ze hebben het eerst geprobeerd bij de grens van Georgië naar Azerbeidzjan, maar daar werden ze tegengehouden. Uiteindelijk naar Iran gegaan waarvoor ze een Carnet de Passage hebben geregeld via Hossein. Rondje Iran gedaan en inmiddels contact gehad met diverse consulaten om Azerbeidzjan binnen te komen. Met hulp van Hossein hebben ze een extra code of iets dergelijks opgehaald om de grens over te komen. Uiteindelijk zijn ze de grenspost bij Iran voorbij gekomen maar teruggestuurd bij de grenspost van Azerbeidzjan, dat zorgde ervoor dat ze weer terug naar Iran moesten en dus ook opnieuw weer een Carnet moesten regelen met alle kosten van dien. Ze waren ontgoocheld en gingen het niet meer opnieuw proberen, maar pakken de route terug naar de Turkije richting Duitsland. Hun verslag is te volgen op steinau2china.de.

Met motor naar het Azerbeidzjaanse consulaat gereden om navraag te doen naar de grensovergang. Daar kregen we te horen dat alleen vliegen mogelijk is en dat ze niet weten hoelang dit gaat duren. Een speciale code om Azerbeidzjan binnen te komen kenden ze niet. Inmiddels zijn we ook met Hossein bezig om de mogelijkheden te onderzoeken.

Na de middag vertrokken naar Zanjan en ongeveer 300 km snelweg gereden tot in Zanjan. Er staat nog steeds een harde wind, al is het geen storm meer. Wel overal stof waardoor je maar een klein stuk alle kanten op kunt kijken, want het ziet overal grijs van de stof. Het lijkt alsof het regenbuien zijn, maar het is alleen maar stof.

Naar Hotel Sepid gegaan, luxe hotel met prima wifi, garage en goed ontbijt.

's Avonds nog een rondje gelopen en een broodje vlees gegeten.

De mensen in Iran zijn vriendelijk en proberen altijd te helpen, we moeten zelf alleen nog wat wennen aan de cultuur.